داستانک «شهید اسماعیل هنیه»

«شهید اسماعیل هنیه» – نمادی از امید و استقامت

در راستای فراخوان جمع‌آوری آثار هنری با موضوع شهید اسماعیل هنیه و مقاومت ملت فلسطین، این داستانک با عنوان "اسماعیل: نمادی از امید و استقامت" به تصویر کشیدن زندگی و مبارزات رهبری به نام اسماعیل می‌پردازد.

«اسماعیل هنیه» ملقب به «ابوالعبد» رئیس دفتر سیاسی جنبش مقاومت اسلامی (حماس) که بامداد ۱۰ مرداد ماه ۱۴۰۳ در محل اقامت خود در شمال تهران به شهادت رسید از رهبران محبوب مقاومت بود که پس از عملیات طوفان الاقصی به چهره‌ای شناخته‌شده‌تر در سطح جهان تبدیل شد و رژیم صهیونیستی او را در لیست ترور قرار داده بود.

«بسم الله الرحمن الرحیم»

_الَّذِینَ آمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَهً عِنْدَ اللَّهِ ۚ وَأُولَٰئِکَ هُمُ الْفَائِزُونَ

«کسانی که ایمان آورده و هجرت کرده و در راه خدا با اموال و جان‌هایشان جهاد کردند، نزد خدا درجه‌ای بزرگ‌تر دارند و چنین کسانی همان رستگاران‌اند….»

ابراهیم بهمنی گفت: در راستای فراخوان جمع‌آوری آثار هنری پیرو اطلاعیه روابط عمومی حوزه هنری انقلاب اسلامی استان بوشهر با موضوع شهید اسماعیل هنیه و مقاومت ملت فلسطین، این داستانک با عنوان “اسماعیل: نمادی از امید و استقامت” به تصویر کشیدن زندگی و مبارزات رهبری به نام اسماعیل خواهیم پرداخت.

این داستان، نمادی از عشق به وطن و استقامت در برابر چالش‌هاست و نقشی که هنر و ورزش می‌تواند در انتقال پیام امید ایفا کند. با توجه به رسالت هنری و ادبی این رویداد، اثر حاضر از عصر مبارزه و روحیه مقاومت ملت فلسطین صحبت خواهیم کرد و به ترسیم شخصیتی می‌پردازیم که با حفظ آرزوها و امید، در دل تاریکی روشنایی به ارمغان می‌آورد.

این داستان با چاشنی قصه‌گویی و کمی هنر تخیل همراه خواهد بود.

به قلم ابراهیم بهمنی: اسماعیل: نمادی از امید و استقامت

در سال ۱۹۶۲، در گوشه‌ای از اردوگاه آوارگان در غزه، پسربچه‌ای به نام اسماعیل هنیه به دنیا آمد. زندگی در دنیای تاریک و مملو از فقر و گرسنگی، او را به سادگی با واقعیت‌های سخت آشنا کرد. اما هر صبح که خورشید طلوع می‌کرد، قلب او پر از امید و آرزوی آزادی می‌شد. داستان‌های جدی و غم‌انگیز زندگی‌اش او را می‌ساخت، اما در کانون این دشواری‌ها، جرقه‌ای از امید در وجودش شعله‌ور بود.

با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران در اواخر دهه ۵۰، روح تازه‌ای در دل ملت فلسطین دمیده شد. جوانان فلسطینی به رهبری امام خمینی، الهام‌بخش مبارزات خود شدند. اسماعیل، که در آن زمان هنوز کودک بود، جذب این احساسات و ایده‌ها شد. او آموخت که مقاومت تنها در کلمات نیست؛ بلکه در عمل و در قلب مردم زنده است.

دوران جوانی او در دانشگاه اسلامی غزه سپری شد، جایی که به ریاست اتحادیه دانشجویان رسید و به مبارزه برای حقوق ملت خود پیوست. کلام امام خمینی، که همیشه از حمایت از آرمان فلسطین سخن می‌گفت، اراده اسماعیل را دوچندان کرد و به یک شعار تبدیل شد: «امروز ایران، فردا فلسطین.»

با آغاز انتفاضه، شبح جنگ بر زندگی اسماعیل سایه افکنده بود. او به غزه بازگشت و به مبارزی مقاوم تبدیل شد. صدای شلیک‌ها و فریادهای مظلومان او را به قلب نبردها می‌کشاند. او در روزهای سیاه به مردم یادآوری می‌کرد که «مقاومت فراتر از فیزیک است» و با هر مصیبت، اراده باید آهنین‌تر شود.

زندگی ادامه یافت و حملات اسرائیل بی‌پایان بود. در یکی از روزهای تلخ، او خبر شهادت سه فرزندش، حازم، امیر و محمد، را شنید. قلبش از درد متلاشی شده بود، اما در مراسم تشییع فرزندانش، به یادآوری پیام مقاومت پرداخت و گفت: «خداوند را شکر می‌کنم که فرزندانم بر خاک مقدس این سرزمین فدای آرمان کردند.»

مردم فلسطین، اسماعیل را نماد استقامت می دیدند، او با رنج و دردش، صدای آن‌هایی را که در جستجوی آزادی و عدالت بودند، نمایان ساخت. سال‌ها گذشت و روز قدس، به نمادی از همبستگی و امید تبدیل شد. اسماعیل و دیگر رهبران مقاومت تلاش کردند تا یاد امام را زنده نگه‌دارند و مبارزات مردم فلسطین را به جهانیان بشناسانند. در روز قدس، فریاد می‌زدند که «فلسطین تنها نیست!»

اسماعیل در لحظات آخر شهادت به آسمان نگاه کرد و در دلش چنین گفت: «آزادی یک سفر است، نه یک مقصد؛ و برای دستیابی به آزادی واقعی، باید در نبرد پیوسته باقی ماند.»

این زندگی تجربه‌های بسیار آموخت؛ از جمله اینکه امید و مقاومت هرگز محو نمی‌شوند. روز قدس، نمایانگر یکی از بزرگ‌ترین نبردهای تاریخ نیست، بلکه نشانه‌ای از هویتی است که در دل هر فلسطینی می‌تپد. مردم غزه به یاد امام و اسماعیل، صدای مقاومت را بلند نگه‌داشته و می‌دانند که راهی طولانی در پیش دارند و هرگز امید را ترک نخواهند کرد.

زندگی وی، درس‌های ارزشمندی در بر داشت؛ از جمله این که امید و مقاومت هرگز به آسانی محو نمی‌شود. در حقیقت، روز قدس نشانگر یکی از بزرگترین نبردهای تاریخ نیست، بلکه نشانه‌ای از هویتی است که در دل هر فلسطینی می‌تپد. مردم غزه همچنان با صدای بلند فریاد می‌زنند، و یاد امام و اسماعیل هنیه و دیگر رهبران مقاومت را زنده نگه می‌دارند. آنان می‌دانند که راهی طولانی در پیش دارند و هیچ وقت امید را ترک نخواهند کرد.همچنان در طنین صدای «فلسطین تنها نیست!» روایتی از امید و استقامت در دل خاورمیانه خواهد ماند.


این داستان کوتاه تقدیم می شود به روح والامقام شهدای ایرانی که در راه قدس فدا شدند: شهید محمدعلی عطایی، شهید پناه تقی‌زاده،شهید حجت‌الله امیدوار (صادق امیدزاده)،شهید علی آقازاده،شهید حسین محمدی،شهید سعید کریمی،شهید محمدعلی صمدی،شهید سعید علیدادی و سایر شهدای ایرانی در این راه مقدس