نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
یادداشت ابراهیم بهمنی: تبریک روز کار و کارگر خوب است اما باید معیشت کارگران دریابیم
در این راستا و طبق ماده ۶۳ قانون کار ایران، به مناسبت این روز، تمام کارگران مشمول قانون کار، تعطیل رسمی هستند، مگر اینکه حضورشان بر اساس توافق و لحاظ اضافه کاری از سوی کارفرمایان میسر شود. البته این قانون مشمول کارگران ادارات و مراکز خدمات رسانی (بیمارستان ها) که حضور کارگران ضروری است، نمی باشد. بر همگان این اتفاق مثل روز روشن است که این ماده و یا برگزاری بزرگداشت ها و نامگذاری ها و تقدیرها هیچ کدام نمی توانند پاسخگوی حقوق واقعی قشر کارگر به دلیل شرایط شغلی شان و دست و پنجه نرم کردن آنان با انواع حوادث و خطرات جانی و مالی باشند. توجه به این نکته لازم است که با افزایش تورم و کاهش ارزش پولی نگرانی معیشتی هم در کنار سایر نگرانی ها به این قشر زحمت کش، فشار زیادی وارد کرده است. به ویژه برای کارگران بازنشسته تامین اجتماعی به عنوان بزرگترین صندوق بازنشستگی کشور.
بر اساس ماده ۹۶ قانون تامین اجتماعی کشور، سازمان مکلف است میزان کلیه مستمری‌های بازنشستگی، ازکارافتادگی کلی و مجموع مستمری بازماندگان را در فواصل زمانی که حداکثر از سالی یک بار کمتر نباشد با توجه به افزایش «هزینه زندگی» با تصویب هیأت وزیران به همان نسبت افزایش دهد. دقت بفرمایید در این ماده اشاره شده به این که هر سال متناسب با افزایش هزینه زندگی بایستی مستمری های بازنشستگی نیز افزایش یابد اما آیا این افزایش تاکنون و به درستی و در راستای عدالت اجتماعی با درنظر گرفتن بازنشستگانی که از حداقل حقوق، برخوردارند، لحاظ شده است یا خیر؟ پاسخ آن را باید در اقدامات و عملکرد شورای عالی کار، کانون بازنشستگی، مجلس شورای اسلامی و خود سازمان تامین اجتماعی جستجو کنیم. کارگر بازنشسته تامین اجتماعی شرکت صدرا (بوشهر) مجموع دریافتی اش سه میلیون و نهصدهزار تومان است که با در نظر گرفتن نرخ تورم این مبلغ برای اداره یک خانواده چهارنفره قابل تصور نیست. خودتان قضاوت کنید این مبلغ برای چند روز یک خانواده چهار نفره دوام دارد؟ آیا در این پرداختی ها نرخ افزایش مستمری ها با نرخ افزایش قیمت ها برابری می کند؟! در اخبار آمده سازمان تامین اجتماعی در این راستا و جهت توازن در پرداخت و افزایش میزان مستمری بگیران به اجرای طرح متناسب سازی حقوق مستمری بگیران در سال های ۱۳۹۹ و ۱۴۰۰ اقدام کرده است اما با درصدی معادل ۷۵ نه صددرصد. آیا این میزان متناسب سازی با توجه به افزایش نرخ تورم پاسخ گوی نیاز کارگران است؟
اما نگاهی میکنیم به دغدغه کارگران پارس جنوبی در عسلویه
جناب آقای اوجی وزیر محترم :
۱. عدم اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل
پس از سال‌ها وقفه و انتظار بالاخره در اسفند ماه سال ۹۸ وزیر محترم نفت اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل را از تاریخ ۰۱/۰۱/۱۳۹۹ ابلاغ نمود که این طرح پس از گذشت چندین ماه کماکان بلاتکلیف است و به صورت رسمی اجرایی نشده است. لازم به ذکر می‌باشد با توجه به شواهد موجود طرح مذکور دارای ایراداتی است که در ذیل به چند نمونه اشاره می‌کنم:
الف) برای اجرای طرح طبقه‌بندی ابتدا باید کمیته طبقه‌بندی مشاغل تشکیل شود و این کمیته متشکل از نمایندگان کارگران، نمایندگان کارفرما و ناظران اجرای طرح می‌باشد که متاسفانه این طرح به صورت کاملا یکطرفه از سمت معاونت محترم منابع انسانی وزارت نفت و بدون در نظر گرفتن نقطه نظرات نمایندگان کارگران ابلاغ شده است.
ب) مبنای محاسبه فوق العاده مناطق گرمسیری، فوق العاده جذب مشاغل اصلی و تخصصی، فوق العاده پارس جنوبی و… مزد شغل یا مزد شغل گروه شغلی یک می‌باشد. (مزد شغل مبلغ پایه تعیین شده برای هر گروه شغلی بدون احتساب سابقه کار، مدرک تحصیلی و… می‌باشد.)
ج) در محاسبه سابقه کار فقط سابقه کار مجتمع گاز پارس جنوبی لحاظ گردیده است. به عنوان مثال اگر شخصی ۱۰ سال سابقه کار اجرا، پیش راه‌اندازی، راه‌اندازی و بهره‌برداری در یک پالایشگاه داشته باشد فقط سابقه آن بازه زمانی که زیر نظر مجتمع گاز پارس جنوبی فعالیت داشته موثر خواهد بود.
د) حداکثر سابقه کاری امتیازآور ۷ سال است و سابقه کاری بیش از ۷ سال هیچ تاثیری در تعیین میزان حقوق پایه نخواهد داشت.
۲. آلودگی هوای منطقه و دوری از خانواده
میزان آلودگی هوای منطقه و اثرات دوری از خانواده‌های کارکنان بر هیچ کس پوشیده و پنهان نیست، این امر موجب وارد آمدن خسارات جبران ناپذیری بر سلامت روحی، روانی و جسمی نفرات شاغل در این منطقه و خانواده‌های آنان می‌گردد که با اجرای طرح ۱۴ روز کار و ۱۴ روز استراحت می‌توان تا حدودی آسیب وارد شده را جبران نمود. مجله علمی پژوهشی طب جنوب زیر نظر دانشگاه علوم پزشکی بوشهر مقاله‌ای تحت عنوان بررسی آلودگی‌های زیست محیطی ناشی از صنایع گاز و پتروشیمی و اثرات آن بر ساکنین منطقه عسلویه
۳. سختی کار
برای هیچ یک از کارکنان پیمانی مشخص نیست که شغلی که در آن مشغول به کار هستند جز مشاغل سخت و زیان‌آور است یا خیر. اداره کار و امور اشتغال منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس هم شرط رسیدگی به موضوع را داشتن حداقل ۲۰ سال سابقه کار می‌داند که این امر موجب می‌شود ۴ درصد حق بیمه مازاد مربوط به مشاغل سخت و زیان‌آور که پرداخت آن برعهده کارفرما است به ناحق گریبانگیر کارکنان شود و بعضا پرداخت آن از توان کارکنان خارج است. همچنین لازم به ذکر می‌باشد اگر شغلی جز گروه کاری سخت و زیان‌آور قرار بگیرد ساعت کاری روزانه یک ساعت کاهش می‌یابد و در صورت حضور در محل کار کارفرما موظف به پرداخت اضافه کاری می‌باشد. این امر تاکنون مدنظر قرار نگرفته است و سالیانه حدود ۲۴۰ ساعت اضافه کاری کارگران زحمتکش بدون مزد باقی می‌ماند.
۴. تبعیض بین کارکنان پیمانکاری و رسمی
تبعیض بین کارکنان پیمانکاری و رسمی کاملا مشهود و چشم گیر است که این ساختار حاکم موجب برخوردهای بد و دور از شان انسانی با کارکنان خدوم و زحمتکش پیمانکاری می‌گردد. کارکنان رسمی هم دارای حقوق و دستمزدهای بسیار بالاتری نسبت به نفرات پیمانکاری هستند و هم از خدمات ویژه و بهتری برخوردار هستند. از جمله می‌توان به ایجاد شرایط جهت حضور آن‌ها در کنار خانواده با در اختیار گذاشتن مسکن مناسب و دور از آلودگی هوای منطقه، ایجاد شرایط مناسب آموزشی، فرهنگی و ورزشی برای فرزندان و سایر اعضای خانواده، داشتن سهمیه پرواز به تمام نقاط ایران به صورت رفت و برگشت در هر دوره کاری و بسیاری خدمات رفاهی و تفریحی، داشتن خدمات درمانی مناسب و استفاده رایگان از تمام مراکز درمانی طرف قرارداد وزارت نفت و…. این در حالی است که کارکنان پیمانکاری با توجه به اینکه حقوق و دستمزدهای بسیار پایین‌تری دارند نه تنها از هیچ یک از خدمات فوق برخوردار نیستند بلکه در شرایط نا مناسبی به حال خود رها شده‌اند و دائماً مورد کم لطفی و بی‌مهری مسئولان منطقه قرار می‌گیرند.
۵. برخورد با کارکنان پیمانکاری
برخوردهای حراست پالایشگاه‌ها و منطقه ویژه با کارکنان پیمانکاری به دفعات زیاد قابل مشاهده است و در صورت هرگونه اعتراض تحت عنوان رهبری اغتشاشات و خلل در روند تولید پایدار پالایشگاه برخوردهای سخت و قهری صورت می‌گیرد و به راحتی موجب اخراج کارکنان پیمانکاری می‌گردد و بعضا در لیست سیاه منطقه ویژه قرار می‌گیرند و برای همیشه باید منطقه را ترک کنند. تعدادی از این برخوردها را به عنوان نمونه به صورت پیوست خدمتتان ارسال می‌گردد.
۶. عدم رسیدگی به شکایات کارکنان پیمانکاری توسط اداره کار و امور اشتغال منطقه ویژه
با بررسی تعداد شکایت‌های کارکنان پیمانکاری از شرکت‌های فعال در این منطقه پی به حجم بالای بی‌عدالتی و نارضایتی موجود خواهید برد. شکایت‌هایی که هیچ گاه نتیجه مطلوب و برابر عدالت و قانون نداشته است.
۷. محرمانه بودن پیمان‌ها
و در آخر این سوال مطرح است که پیمان‌هایی که کاملا به صورت خدماتی اجرا می‌شوند چرا باید محرمانه باشند تا کارکنان پیمانکاری که بخش مهمی از این پیمان برعهده آن‌ها هست از حق و حقوق خود آگاه نباشند.
وقتی ۹۵ درصد کارگران قرارداد موقت هستند، چگونه می توان از تأمین و رفاه کارگران سخن گفت لذا باید امنیت شغلی کارگران تأمین شود و با کوچک ترین بهانه، در خروجی را به این عزیزان نشان ندهند. امید است حداقل بخشی از وعده هایی که به عزیزان کارگر داده شد، جامه عمل بپوشانید.
خبرنگار پایگاه خبری جنوب استان می باشد. خبرنگاران
دیدگاه بسته شده است.